Leczenie pierwszej linii przewlekłej białaczki limfocytowej – wyniki randomizowanego badania CLL13
W maju 2023 r. na łamach New England Journal of Medicine ukazały się wyniki randomizowanego badania klinicznego GAIA-CLL13 (NCT02950051; numer EudraCT, 2015-004936-36). Dotychczas brak było dostępnych wyników badań randomizowanych z wykorzystaniem wenetoklaksu i przeciwciał anty-CD20, jako leczenia pierwszego rzutu u sprawnych pacjentów (tj. z niskim obciążeniem chorobami współistniejącymi) z zaawansowaną przewlekłą białaczką limfocytową (CLL).
Badanie CLL było badaniem randomizowanym fazy 3, w którym losowo przydzielano w 1:1:1:1 pacjentów z CLL bez aberracji TP53 oraz istotnych chorób współistniejących (pacjenci z grupy „fit”), do otrzymania:
- sześciu cykli chemioimmunoterapii (fludarabina-cyklofosfamid-rytuksymab lub bendamustyna-rytuksymab) lub
- 12 cykli wenetoklaksu-rytuksymabu (VEN-R) lub
- 12 cykli wenetoklaksu-obinutuzumabu (VEN-O) lub
- 12 cykli wenetoklaksu-obinutuzumabu-ibrutynibu (GIVe. Ibrutynib przerywano po dwóch kolejnych pomiarach niewykrywalnej minimalnej choroby resztkowej (MRD) lub jego stosowanie można było przedłużyć.
Pierwszorzędowymi punktami końcowymi były niewykrywalna minimalna choroba resztkowa (czułość, <10-4 [tj. <1 komórka CLL na 10 000 leukocytów]) oceniana za pomocą cytometrii przepływowej we krwi obwodowej w 15. miesiącu i przeżycie wolne od progresji. Łącznie do badania włączono 926 pacjentów, których przydzielono do jednego z czterech schematów leczenia (229 do chemioimmunoterapii, 237 do VEN-R, 229 do VEN-O i 231 do GIVe. W 15. miesiącu odsetek pacjentów z niewykrywalną minimalną chorobą resztkową był istotnie wyższy w grupie VEN-O (86,5%; 97,5% przedział ufności [CI], 80,6 do 91,1) i w grupie GIVe (92. 2%; 97,5% CI, 87,3 do 95,7) niż w grupie chemioimmunoterapii (52,0%; 97,5% CI, 44,4 do 59,5; P<0,001 dla obu porównań), ale nie był znacząco wyższy w grupie VEN-R (57,0%; 97,5% CI, 49,5 do 64,2; P = 0,32). Trzyletnie przeżycie wolne od progresji wynosiło 90,5% w grupie GIVe i 75,5% w grupie chemioimmunoterapii (współczynnik ryzyka progresji choroby lub zgonu, 0,32; 97,5% CI, 0,19 do 0,54; P<0,001). Przeżycie wolne od progresji po 3 latach było również wyższe w przypadku VEN-O (87,7%; współczynnik ryzyka progresji choroby lub zgonu, 0,42; 97,5% CI, 0,26 do 0,68; P<0,001), ale nie w przypadku VEN-R (80,8%; współczynnik ryzyka, 0,79; 97,5% CI, 0,53 do 1,18; P = 0,18). Zakażenia 3. i 4. stopnia występowały częściej w przypadku chemioimmunoterapii (18,5%) i GIVe (21,2%) niż w przypadku VEN-R (10,5%) lub VEN-O (13,2%).
Na podstawie wyników tego badania wenetoklaks w połączeniu z obinutuzumabem (niezależnie czy w skojarzeniu z ibrutynibem lub bez jego zastosowania) był lepszy od chemioimmunoterapii, jako leczenia pierwszego rzutu u pacjentów z CLL bez istotnych chorób współistniejących.
